Her yeni senede dileklerimi görselleştirdiğim bir panom var benim... O yıldan ne istiyorsam onun resimlerini o panoya yapıştırır bir sene boyunca umutla beklerim... O kadar inanırım ki o panonun gücüne çoğu da gerçekleşir, en azından bugüne kadar hayal kırıklığına uğratmadı beni :) Bir iki şey dışında bunlardan biri de blog yazmak... 3 senedir "hep bir blog tut kimin okuduğunun önemi yok kendin için yap bunu " diyerek blog yazma kararı alıp bir türlü vakit ayırıp oturup yazmıyorum... Sanırım ertelediğim üzerine düşmediğin ya da yazarsam istediğim gibi olmayacağından korktuğum ya da senelerdir yazmayı bıraktığım için yeniden başlama cesareti bulamadığım bir durumdu... Tüm öğrenim hayatım boyunca kompozisyon yazmak deyince akan sular dururdu oysaki bende anlatacak yazacak o kadar çok şeyim olurdu ki fikirlerimi kağıda dökmeye bayılırdım; becermesi benim için ızdırap olan şimdi üstesinden fazlasıyla gelmiş olsam da zamanında çile çektiren ingilizce derslerimde buna dahil... Bana bir konu söyleyin sayfalarca yazayım isterdim hep... O yüzdendir göl kenarındaki evimde kitap yazma hayalim o yüzdendir hayatımın yegane amacı tek bir kitap yazmak... Bu kadar zaman neden ertelediğim belli herşey hakkında az biraz bilgisi olan fikri olan biriyim ben ve cehalet hep korkutmuştur beni ; birşeyi çok bilmeden biliyormuş gibi konuşanlardan çekinmişimdir hep sanırım onlardan birine dönüşmek istemedim...
Hala hiçbirşeyi çok iyi bilmiyorum, 27 yaşında biri olduğum gerçeğini de unutmazsak öyle kayda değer paylaşabileceğim tecrübelerimde yok :) Eee o zaman ne değiştide ben blog karalamaya karar verdim ? Sanırım şu değişti gerçekten kimin okuduğu umrumda olmadan sadece sesimi paylaşmak istiyorum aslında sadece içimi döküp rahatlamak istiyorum bu dünyadan evrene yollanan kalıcı bir ses olmak istiyorum ( hayır hayır ölümsüzlük kompleksim yok :) ya da ??? ) Neyi sevdiysem; hangi konserden,kitaptan,fotoğraftan,tablodan ya da filmden etkilendiysem onlar hakkında birşeyler karalamak istiyorum...
İleride bunama tehlikesine karşılık bir güvenlik önlemi de denebilir buna :) Ne de olsa bence hayat nefesimizi kesen bizi etkileyen anlardan ibaret ...
İşte böyle bir narsizmle çıktım ben bu yola... Kendimi kandırırım yine yarıda bırakırım diye de sizlerle paylaşmaya karar verdim ki caymayayım :)
Sevgiyle kalın ... Yok çok klasik oldu başka bir veda cümlesi bulmalı ... Bir ara onu da düşünürüm artık :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder